نقش نظریه توسعه پایداری در برنامه ریزی کاربری زمین شهری

نظریه توسعه پایدار شهری در راستای حمایت از منابع محیطی و با تاکید بر عدالت میان نسل ارائه شده است. پایداری واژه ای است که در نقش پل ارتباطی دو مفهوم توسعه و محیط زیست انتخاب شده است. توسعه پایدار، پراکندگی را به عنوان مهمترین تهدید برای محیط زیست می داند که ناشی از رشد اقتصادی است و در نتیجه نیاز بیشتری به مداخله دولت برای حفاظت از سیستم های زیست محیطی وجود دارد. برنامه ریزی کاربری زمین شهری یکی از ابزارهای مهم برای دستیابی به اهداف کلان اجتماعی، اقتصادی و کالبدی است و نقش مهمی در میان رشد شهری و کیفیت محیط کالبدی شهر دارد. برنامه ریزی کاربری زمین نیازمند شناخت محدودیت های زیست کره و نیاز برای ایجاد یک توازن میان استفاده های اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی در این محدودیت های طبیعی می باشد. در نهایت خروجی برنامه کاربردی زمین، مکان های پایدار و قابل زندگی می باشد که منعکس کننده تعادل میان ارزش های زیست محیطی، اقتصاد، عدالت اجتماعی و سرزندگی می باشد. برنامه ریزی کاربری زمین پایدار تلاش می کند توازنی بین الگوهای به واقع نامناسب کاربری زمین که در نتیجه نبود برنامه ریزی هستند، و نارسایی هایی که نتیجه برنامه ریزی برای آن مناطق با تاکید بسیار زیاد روی جداسازی کاربری هاست، ایجاد کند.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، برنامه ریزی کاربری زمین ، تراکم تفکیک ، منطقه بندی