بررسی روند خودپالایی رودخانه زاینده رود با استفاده از مدل شبکه عصبی مصنوعی

رودخانهها از مهمترین منابع تجدیدشونده و حیاتی آب شیرین جهت استفاده در امور کشاورزی، شرب و صنعت بشمار میروند. امروزه این آبها به دلیل استفاده از مسیر رودخانهها برای انتقال فاضلابهای شهری، صنعتی و زهآبهای کشاورزی در معرض آلودگی گوناگونی قرار دارند. بنابراین آگاهی از روند تغییرات کیفی رودخانهها در مقاطع زمانی و مکانی مختلف در جهت کنترل هر چه بهتر منابع آلاینده و بهبود کیفیت منابع آب موثر خواهد بود. در این تحقیق توان خودپالایی رودخانه زایندهرود توسط شبیهسازی دادههای کیفیدر مدل شبکه عصبی مصنوعی مورد بررسی قرار گرفت. پارامترهای مورد بررسی شامل اکسیژن محلول و اکسیژن خواهی بیوشیمیای بود، که این دادهها از 11 ایستگاه پایش سازمان محیط زیست نمونهبرداری شدند. نتایج شبیهسازی توسط شبکه عصبی مصنوعی نشان دهنده کارایی مناسب این مدل برای شبیه سازی بود. نتایج مدلسازی نشان داد به علت برداشت آب برای مصرف کشاورزی دبی آب رودخانه در ایستگاههای انتهایی بسیار کم بود و همچنین میزان اکسیژن محلول در این ایستگاهها بسیار اندک و غلظت اکسیژن خواهیبیوشیمیایی به علت ورود پسآب صنعتی و انسانی بالا بود، به همین دلیل رودخانه قادر به پذیرش بار آلی بیشتری نیست و قدرت خودپالایی ندارد

کلیدواژه ها:

خودپالایی ، شبکه عصبی مصنوعی ، اکسیژن محلول ، اکسیژن خواهی بیوشیمیایی