جایگاه اندیشه ی زمینه گرا در طراحی فضاهای عمومی شهری (تالار شهر)

معماری و شهرسازی سنتی شهرها، همواره در تعامل و تعادل با محیط پیرامون خود بوده است. امروزه با توسعه ی شهرنشینی در کشورهای در حال توسعه و رشد سریع جمعیت، ساخت و سازهای بدون اصول و بی هویت در شهرها و روی کار آمدن جنبش معماری مدرن، تعامل معماری با محیط پیرامون دچار دگرگونی گردید و از بین رفت و در نتیجه ی آن ناهمگونی و بی چهرگی در شهرها به وجود آمد. همچنین با افزایش جمعیت و توسعه ی شهرها، نقش فضاهای جمعی در شهرها افزایش می یابد. ایجاد فضاهایشهری عمومی با هویت معماری هر شهر، با ایجاد خاطره برای مردم، آن ها را به حضور در آن تشویق میکند و باعث ایجاد تمایل و حضور پررنگ تر شهروندان به آن جا می شود. تالار شهر به عنوان یک فضای عمومی شهری، به عنوان نمادی از مشارکت مردم در امور اداره ی شهر، باید دارای هویتی از معماری آنمنطقه باشد. استفاده از معماری زمینه گرا، این امکان را به طراح می دهد تا با استفاده از زمینه های مختلف یک شهر، یک بنا با هویت خاص آن منطقه ایجاد کند.در این مقاله سعی شده ابتدا به تعریف و بررسی زمینه گرایی و ابعاد آن، فضاهای شهری و تعاملات اجتماعی و چگونگی شکل گیری هویت و حس تعلق در فضای شهر پرداخته و سپس و با معرفی تالار شهر و عملکرد آن به عنوان یک فضای عمومی شهری، راهکارهایی را در جهت طراحی این فضا بر اساس اندیشه ی زمینه گرا مطرح کند.

کلیدواژه ها:

زمینه گرایی ، فضاهای عمومی شهری ، تالار شهر ، هویت معماری ، حس تعلق