بررسی روایت شیر و نخچیران از منظرگرماس

روایت شناسی شیوهای است که با آن می توان مناسبات درونی اجزای سازندهی یکروایت را مورد بررسی قرار داد. برخی داستان های کهن قابلیت بررسی با شیوه هایروایت شناسی جدید را دارند. حکایت شیر و نخچیران از جمله حکایت های کهنی استکه دستمایه بیان برخی مطالب اخلاقی و عرفانی از سوی مولانا قرار گرفته است. اینروایت را می توان با الگوی روایت شناسی گرماس مورد بررسی قرار داد. الگوی گرماس باتاکید بر نقش تقابلی کنشگرها در پدید آمدن هسته داستان، به طرح دو مسیله ی مهمتقابل های دوگانه و زنجیره های روایی می پردازد. او تقابل های دوگانه را به صورت سهجفت دوتایی (فاعل، هدف/ فرستنده، گیرنده/ یاریگر، رقیب) مطرح می کند و زنجیره-های روایی را در سه بخش اجرایی، پیمانی و انفصالی قابل دسته بندی می داند. پژوهشحاضر به بررسی روایت شیر و نخچیران در مثنوی معنوی از منظر الگوی گرماس می-پردازد. در این روایت تقابل های دوگانه و زنجیره های روایی مورد نظر گرماس قابلبازیابی است.

کلیدواژه ها:

مولانا ، گرماس ، شیر و نخچیران ، روایت شناسی