ارایه مدل بومی (ملی) توسعه پروژه G-NAF در ایران

دسترسی به آدرس منحصربه فرد، استاندارد و مکان مرجع، نه تنها ارایه خدمات شهری را به لحاظ اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی بهبود می بخشد، بلکه باعث انجام بهینه و کارآمد اموری مانند مدیریت حمل و نقل و ترافیک، مدیریت بحران و خدمات اورژانسی، مدیریت زمین و کاداستر، مدیریت مشترکین زیرساختهای شهری، مدیریت مرسولات پستی و غیره می شود. دراین زمینه استرالیا همواره به عنوان یکی از پیشگامان طرح آدرس استاندارد و مکان مرجع G-NAF مطرح بوده است. باتوجه به مشکلات موجود در نحوه آدرس دهی اماکن در ایران و مزایای اجرای این طرح، بررسی، تحقیق و تدوین آن ضروری بوده است. این طرح که هنوز در ایران اجرا نشده است، می بایست براساس مصوبات شورای عالی فناوری اطلاعات کشور، با همکاری شرکت پست به عنوان مجری طرح، شهرداری و ادارات ثبت و اسناد، مورد بررسی، برنامه ریزی و اجرا گردد. تدوین عملیات اجرایی طرح فوق، نیازمند بررسی های فراوانی می باشد. بدین منظور، دراین تحقیق پس از شناخت تجربیات طرح G-NAF دراسترالیا و کشورهای موفق، نسبت به بررسی وضعیت موجود آدرس دهی اماکن و نشانی ها، در ایران اقدام شد و سپس بارعایت روش بررسی، نظرات مدیران و متخصصان حوزه G-NAF ، مولفه های اولیه نیازمندی اجرای طرح استخراج و همچنین متناسب با الگوها و چارچوب های مختلف معماری سازمانی، مولفه های اولیه معماری سازمانی به صورت پرسشنامه به خبرگان پنل دلفی پیشنهاد و پس از اجرای دو مرحله ای این روش، مولفه های نهایی طرح استخراج و با روش QFD پوشش تمام مولفه های نیازمندی اجرای طرح توسط مولفه های معماری سازمانی اثبات و درآخر درجه اهمیت و اولویت مولفه های نهایی نیازمندی و معماری سازمانی طرح بدست آمد و نهایتا مدل پیشنهادی و نحوه اجرای طرح با رویکرد معماری سازمانی به سازمان مجری ارایه گردید.

کلیدواژه ها:

G-NAF ، آدرس استاندارد مکان مرجع ، روش QFD ، معماری سازمانی ، نیازمندی های اجرای طرح