راهکاری نوین برای کاهش حفره پوششی در شبکه های حسگر بی سیم

شبکه های حسگر بی سیم شبکه های با منابع محدود از نظر حافظه، منبع انرژی، قدرت پردازشی و شعاع حسی هستند. بر اساس محدودیت های جدی در این شبکه ها، پوشش به یک مسیله اساسی و چالش برانگیز تبدیل شده است که بر این مسیله تاکید دارد که حسگرها تا چه اندازه می توانند منطقه نظارتی را به خوبی پوشش دهند. این مقاله، با استفاده از تیوری بازی ها سعی بر ارایه راهکاری برای کاهش حفره پوششی در کل شبکه را دارد. الگوریتم ارایه شده بر اساس ناهمگن کردن شعاع حسی در حسگرهای ثابت با توزیع تصادفی پایه ریزی شده است. برای تحقق این امر، از الگوریتم ژنتیک به عنوان ابزار بهینه سازی استفاده می شود. روش پیشنهادی ابتدا با استفاده از ساختار مثلثی دیاگرام HSTT، جمعیت اولیه را تشکیل می دهد. سپس برای هر حسگر در شبکه، شعاع حسی به صورت تصادفی اختصاص داده می شود. با استفاده از تابع برازندگی الگوریتم ژنتیک، نسلی که کمترین حفره را در شبکه دارد به عنوان نسل نهایی انتخاب شود. نتایج شبیه سازی نشان می دهد این راهکار در مقایسه با روش های همگن در این زمینه به شکل موثرتری توانسته است پوشش را در شبکه افزایش دهد.

کلیدواژه ها:

شبکه های حسگر بی سیم ، پوشش ، پوشش ناهمگن ، تیوری بازی ها ، توزیع تصادفی ، الگوریتم ژنتیک ، حفره