بررسی ارتباط متقابل حمل و نقل همگانی و توسعه شهری

مسیرهای حرکتی از دیر باز شکل دهنده استخوانبندی اصلی فضایی در شهرها بوده و در ابعاد گوناگون در توسعه نواحی اطراف نقش ایفا نموده اند.در این میان با تمرکز فزاینده جمعیت در شهرها و گسترش انواع سامانه هاس حمل و نقل همگانی بویژه پس از انتخاب صنعتی دیدگاههای مختلفی در ارتباط با چگونگی توسعه شهرها با بهره گیری از پتانسیل های عناصر ترابری شهری پدید آمده است.پژوهش حاضر به منظور بازشناسی سیر تحول رویکردهایی که بخصوص در یک سده گذشته به ارتباط متقابل میان حمل و نقل همگانی و توسعه شهری پرداخته اند.به روش مطالعه اسنادی و با استفاده از جدیدترین و معتبرترین منابع انجام گرفته و در این راستا مهمترین نظریات مرتبط شامل چهار مورد بررسی گردیده اند.نتایج حاصل از این مطالعه نشان می دهند که گرچه توسعه در پیرامون مسیرها و پایانه های حمل و نقل همگانی همواره مورد توجه بوده است.اما در دوره های زمانی مختلف با اهداف و روش های گوناگونی صورت پذیرفته و در استانه هزار سوم بر حمل و نقل همگانی توسعه مدار که دارای شاخصه هایی که چون ارتقا کیفیت طراحی محله ای کاهش استفاده از اتومبیل و گسترش پیاده مداری است.تاکید می گردد.