امکان بهره وری عابران پیاده از محیط های شهری از طریق آموزش و فرهنگ سازی

نقش عابر پیاده در طراحی شهری نقش بسیار مهم و اساسی است.که متاسفانه در بسیاری نقاط دنیا از جمله در ایران به فراموشی سپرده شده است. ما در اغلب موارد خیابانها و فضاهایی را طراحی می کنیم که اولویت را به عبور وسایل نقلیه داده است و بنابراین برای انسانهایی که از این فضاها استفاده می کنند شهری را می سازیم خطرناک بدون احساس امنیت و خودمانی بودن در هنگام حضور در فضاهای شهری آن اتومبیل ها روز به روز حاکمیت خود را بر شهر بیشتر می کنند.و به دنبال آن نقش و حضور عابر پیاده در فضاهای شهری کمرنگ تر می شود.نتیجه عمل ساختن شهرها با خصوصیات انسانی پایین است.فضاها فاقد حس هویت و صمیمیت هستند.و انسان به فردی غریبه در فضاهای شهری تبدیل می شود.یکی دیگر از پیامدهای منفی آن عدم امکان حضور افراد ناتوان و کم توان در فضاهای شهری است.در واقع با ایجاد فضاهای غیر ایمن و مخاطره آمیز سالمندان و معلولان و خردسالان امکان استفاده از این نوع فضاها را نخواهند داشت.که این به نوع خود نقص بزرگی در عملکرد یک محیط شهری به شمار میرود.طراح شهری به عنوان سازماندهنده به این عوامل باید به راهکارهای در این رابطه بیاندیشد.تا فضاهای شهری خاصیت انسانی تری پیدا کند.و در نتیجه محیطی امن تر و قابل قبول تر برای زیست انسان ایجاد گردد.اکنون در بعضی از نقاط جهان عابر پیاده و پیاده گرایی الویت اول را در هنگام طراحی شهری و سیاست گذاریهای مربوط به ان دارد.در واقع با تجربه به این قضیه رسیده اند که عابر پیاده گرایی سبب ارتقا و بهبود محیط آن منطقه شهری یا مجتمع زیستی می گردد.در این مقاله سعی می شود که با بررسی در مورد عابر پیاده و فضای مخصوص آن فضاها به ارائه راهکارهایی در این خصوص بپردازیم

کلیدواژه ها:

مهندسی ترافیک ، عابر پیاده ، فرهنگ سازی ، مدیریت شهری