انسان در نگاه فردوسی ( با رویکرد مدیریت بهره وری منابع انسانی)

بررسی آثر ارزشمند حوزه ادبیات فارسی توسط دانشمندان علوم مختلف و نگارش کتبی در رابطه با ادب و سیاست، روانشناسی، فلسفه، نجوم و ... نشان دهنده این نکته مهم است که ادبیات فقط به حوزه ی احساس و ذوق تعلق ندارد؛ بلکه میدانگاه وسیعی از تجربه های حسی مبتنی بر واقعیات عینی است. از سوی دیگر نظریه پردازن علم مدیریت آن را، ره آورد کشورهای دیگر از جمله آمریکا می دانند که در ایران نوپا و نوین است. علم مدیریت در طول زمان سیر تکاملی را طی کرده است؛ به گونه ای که مدیریت منابع انسانی و دانش مدیریت، امروزه به عنوان سرمایه های مهم و رقابتی سازمان پذیرفته شده اند. شاهنامه حکیم ابوالقاسم فردوسی، با توجه به زمان و مکان نامحدودی که دارد، حوادث متنوعی را ترسیم کرده است. در قبال ان نوع حوادث، افراد زیادی با کنش و واکنش های انسانی متفاوت در این اثر ایفای نقش می کنند، بنابراین شاهنامه، بستر مناسبی برای پژوهش محققانی است که علاقمند تحقیقات بین رشته ای از جمله ادبیات و علم مدیریت به ویژه شاخه ی منابع انسانی هستند. از رهگذر این نکته، پژوهشگر در این نوشتار، در تلاش است تا با تطبیق اصول قابل قبول در مدیریت عوامل موثر بر بهره وری انسانی با شیوه ی مدیریتی شاهنامه فردوسی، تلاشی هرچند اندک را برای شناخت مدیریت بومی کشور انجام دهد. امید است این دست پژوهش ها بتواند با تاکید بر غنای بی بدیل فرهنگ و ادب ایرانی، نمونه های کاربردی در اختیار دانشجویان رشته ی مدیریت قرار دهد.

کلیدواژه ها:

مدیریت ، عوامل موثر بر بهره وری منابه انسانی ، شاهنامه فردوسی