بازنگری و استاندارد سازی در برنامه ریزی آموزش عالی مبتنی برآمایش سرزمین

هدف پژوهش حاضر بازنگری در برنامه ریزی آموزشی عالی با توجه به آمایش سرزمین است. پژوهش حاضر از نوع توصیفی و جامعه آماری آن کلیه اعضای هیات علمی دانشگاه پیام نور می باشند که به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند ابزار مورد استفاده پرسشنامه محقق ساخته بود. نتایج پرسشنامه از طریق میانگین مورد بررسی قرار گرفت و نشان داد که در بین مولفه های شاخص های دهگانه، مولفه های فرهنگ سازی و سوق دادن گروه های آموزشی در جهت اجرای رویکرد آموزش پاسخگو (3/46)، توسعه رشته ها آموزشی در دانشکده های مختلف در راستای گسترش عدالت آموزشی (3/66)، فراهم آوردن زمینه های شرکت اساتید در دوره های تخصصی متناسب با دانش نوین( 3/77 )، ارتقاء استانداردهای بین المللی آموزش در دانشکده های تحت پوشش دانشگاه (3/70)، تشکیل کمیته های اخلاق حرفه ای در دانشکده ها و تعیین شرح وظایف آنها (3/86)، تقویت زیرساخت ها و سایت دانشگاه در جهت توسعه سامانه یادگیری الکترونیکی دانشگاه (3/83)، ارزیابی نیاز به نیروهای جدید و تدوین برنامه جامع نگهداشت و دانش افزایی اعضای هیات علمی(3/47)، کمک و همکاری متقابل با سایر دانشگاه ها در زمینه های مختلف آموزشی و اجرایی (3/64)، شناسایی ظرفیت های موجود دانشگاه و نیازهای آموزشی ملی و منطقه ای در جهت خلق ثروت دانش بنیان(3/69)، مولفه فراهم آوردن مقدمات اجرای پژوهش های مرتبط در زمینه آموزش پژوهی(3/35) دارای بیشترین میانگین هستند. در بین مولفه های برنامه ریزی آموزش عالی با توجه به آمایش سرزمین مولفه تشکیل کمیته های اخلاق حرفه ای در دانشکده ها و تعیین شرح وظایف آنها در رتبه اول قرار دارد.

کلیدواژه ها:

استاندارد سازی ، برنامه ریزی آموزشی ، آمایش سرزمین ، نظام آموزش عالی