سیاستگذاری علم و فن آوری در ایران فن آوری: مطالعه موردی حوزه زیست فناوری در ایران

سیاستگذاری و آینده نگری در چشم اندازهای نظری و عملی علوم در قالب های تیوریک و اجرایی در طی چند دهه اخیر به عنوان نقطه کانونی پیشرفت جوامع بشری مد نظر قرار گرفته است. آینده نگاری علم و فناوری، یک روش تفکر مشارکتی، ساختار یافته و روشمند در باره آینده علم و فناوری است که در بسیاری از کشورها در سطح ملی مورد استفاده قرارگرفته است. تحوالت جدید به خصوص ظهور مباحث زیست فناوری و بیوتکنولوژی آینده نگری زندگی بشر را تحت تاثیر قرار داده است. امروزه مسلح بودن به دانش زیست فناوری میتواند نقش مهمی درتوان قدرتی یک کشور محسوب شود. در جهانی که با رشد انفجاری جمعیت روبروست ، علمی همچون بیوتکنولوژی است که میتواند نقش اثرگذاری در تامین حیات نسل حاضر و آینده کشورها داشته باشد. سیاستگذاری توسعه کمی و کیفی زیست فناوری در ایران می تواند به عنوان پاسخی به تقاضاهای روبه رشد برای ارایه راهکار در مواردی همچون نگهداری منابع غذایی، حذف آلودگیهای زیست محیطی، افزایش و بهبود تولیدات کشاورزی، کاهش وابستگی به مواد شیمیایی کشاورزی، ارایه بهترین روند تولید مواد غذایی، کاهش هزینهها، تولید مواد غذایی سالم، بهداشتی، کافی و ارزان و با کیفیت تغذیهای و از همه مهمتر مبحث همانند سازی می باشد. این مقاله به بررسی سیاستگذاری زیست فناوری در جهان و ایران می پردازد. هدف مقاله ارایه الگویی برای سیاستگذاری زیست فن آوری در ایران ضمن توجه به موضوعات اخالقی بویژه در موضاعاتی نظیر همانند سازی و تکثیر نمونه های انسانی است تا منجر به ارتقاء کمی و کیفی محصوالت ریست فناوری شود.

کلیدواژه ها:

علم و فن آوری ، زیست فناوری ، سیاستگذاری ، ابزارهای سیاستگذاری