نقش تدوین ضوابط در ساماندهی و طراحی شهری بافت های قدیمی

عدم توجه به گذشته، شامل محیط تاریخی، طبیعی بافت ها و بناها به لحاظ مسایل مختلف، اعم از بافت جمعیتی و فرهنگی و کالبد ما به ازای آن و هماهنگی توسعه جدید با بافت قدیمی یا ساخته شده اطراف، علاوه بر ناهمگونی و ایجاد هرج ومرج در سیمای شهری و از بین رفتن تدریجی هویت شهرها و عدم تطابق فرهنگی، تبعات دیگری نیز به دنبال خواهد داشت، چراکه معماری سنتی و بومی هر محل، در یک تداوم تاریخی و در راستای یک سیاست مبتنی بر استمرار به تدریج و در طول سالیان متمادی با طبیعت و محیط اطراف شکل گرفته است. لذا هدف از این مقاله بررسی نقش تدوین ضوابط در ساماندهی و طراحی شهری بافت های قدیمی می باشد. روشی که در این پژوهش بکار رفته به صورت کتابخانه ای می باشد. نتایج پژوهش نشان داد که ضعف اصلی موجود در بافت های تاریخی شهری، عدم هماهنگی این محدوده ها با پیشرفت ها و نیازهای نوین شهری، فرسودگی کالبدی و جاماندگی از تغییرات پیش آمده است. عدم برنامه ریزی صحیح و بی توجهی به روند روزافزون ساخت وسازها و تغییرات بی برنامه ای که در بافت های تاریخی فرسوده پیش می آید، سبب تخریب بیش از اندازه این محدوده ها شده است تا جایی که این بافت ها امروز خود، یکی از ناهنجاری ها و معضلات شهری به حساب می آیند، به جای اینکه یک عنصر ارزشمند، پویا و تاثیرگذار در ماهیت شهری باشد. راهکارهای موردنظر در این مقاله مرمت بناهای باارزش، مرمت و بهسازی معابر، گذرگاه ها و محوطه های داخلی بافت، تشکیل منطقه فرهنگی تاریخی و ایجاد فعالیت های فرهنگی، هنری و مذهبی با حمایت بخش خصوصی از جمله اقدامات برای حفظ و احیای بافت های تاریخی است که لازمه تحقق این امر ایجاد مشوق ها و سیاست گذاری های لازم در برنامه حفاظت و احیای این فضاها می باشد.

کلیدواژه ها:

ساماندهی ، طراحی شهری ، بافت های قدیمی ، مسکن ، نوسازی