بررسی مواردی از تلفات ناشی از سیستی سرکوس تنیوکولیس در گوسفندان استان فارس

سال انتشار: 1387
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 2,822

متن کامل این مقاله منتشر نشده است و فقط به صورت چکیده یا چکیده مبسوط در پایگاه موجود می باشد.
توضیح: معمولا کلیه مقالاتی که کمتر از ۵ صفحه باشند در پایگاه سیویلیکا اصل مقاله (فول تکست) محسوب نمی شوند و فقط کاربران عضو بدون کسر اعتبار می توانند فایل آنها را دریافت نمایند.

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

THVC15_549

تاریخ نمایه سازی: 11 مهر 1387

چکیده مقاله:

تنیا هیداتیژنا از جمله شایع ترین سستودهای دستگاه گوارش سگ ها ی گله در ا یران است . عمده میزبانان واسط این سستود گوسفند، بز و گاو هستند . با خوردن تخم های حاوی اونکوسفر، مرحله سیستی سرکوس انگل در بدن میزبان واسط تشکیل می شود . اونکوسفر در روده از تخم خارج شده و از دیواره روده وارد گردش خون و کبد می شود . در این مرحله نوزاد فعالانه و عمدتاً در زیر کپسول کبد به مهاجرت می پردازد و مانند فاسیولا در بافت کبد رشته های خونریزی و فیبروز از خود بجای می گذارد . اهمیت واقعی انگل نیز به دلیل همین آسیب کبدی است . در سه گله گوسفند از مناطق مختلف استان فارس علایم بالینی و ضایعات انگل به شرح ذیل در د ام های زنده و تلف شده مشاهده گردید . در یک مورد گله ای با سه رأس تلفات میش و بروز علایمی همچون بی حالی، زمین گیری، بزرگ شدن شکم و مرگ سریع به درمانگاه دانشکده دامپزشکی دانشگاه شیراز ارجاع گردید . در کالبدگشایی شکم پر از مایع کاهی رنگ و کبد به شدت متورم و دارای رشته های متعدد خونریزی بود . در مورد دیگری 5 رأس بره 2 ماهه تلف شده بودند و در گله سه رأس بره دیگر با علایم مشابه وجود داشت . در کالبدگشایی تلفات نیز درجات مختلفی از آسیب کبدی و حتی نفوذ نوزادها ی انگل به ریه، غدد لنفاوی مدیاستن و مزانتر دیده می شد . در مور د سوم 8 رأس بره 1/5 ماهه تلف شده بودند و 15 رأس دیگر نیز بیمار بودند که در کالبدگشایی تلفات، علایم مشابه موارد قبل دیده شد . با توجه به علایم و مشاهده سیستی سرکوس تنیوکولیس در مقاطع کبد و بخش های دیگر سیستی سرکوزیس تشخیص داده شد . از پرازیکوانتل جهت درمان سگ های گله ها، دام های بیمار و در معرض خطر استفاده شد . از آن جایی که علایم و ضایعات این آلودگی در مرحله نوزادی بسیار شبیه فاسیلوز حاد در نشخوارکنندگان است لذا تشخیص تفریقی این دو بیماری از یکدیگر و توجه به تفاوت راهکارهای درمانی آنها برای دامپزشکان دست اندرکار در تشخیص و درمان بیماری های نشخوارکنندگان کوچک ضروری به نظر می رسد .

نویسندگان

محسن قانع

بخش بیماریهای داخلی دامهای بزرگ، دانشکده دامپزشکی دانشگاه شیراز

خلیل بدیعی

بخش بیماریهای داخلی دامهای بزرگ، دانشکده دامپزشکی دانشگاه شیراز

سیدمصطفی رضوی

بخش بیماریهای داخلی دامهای بزرگ، دانشکده دامپزشکی دانشگاه شیراز