رابطه خودپایی با انگیزش تحصیلی، سازگاری اجتماعی، خلاقیت در دانش آموزان سال سوم دوره متوسطه ی اول

خودپایی به عنوان عمل مشاهده وثبت رفتارهای تحصیلی واجتماعی فرد تعریف می شود. خودپایی در افزایش رفتارهای متناسب موثر بوده است. رفتار وظیفه ای را در کلاس افزایش می دهد، انجام تکالیف منزل را سرعت می بخشد ،عملکرد تحصیلی و مهارت های اجتماعی را ارتقا می دهد و رفتارهای مخرب را کاهش می دهد.پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه بین خودپایی با میزان انگیزش تحصیلی، سازگاری اجتماعی وخلاقیت در دانش آموزان انجام شده است . این پژوهش همبستگی روی 360 نفر از دانش آموزان اصفهان که در سال سوم دوره ی متوسطه ی اول مشغول تحصیل بودند و به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شده بودند انجام شد. برای ارزیابی خودپایی از پرسشنامه اشنایدر (1974) برای سنجش سازگاری اجتماعی از مقیاس اسنپس (2002) برای سنجش انگیزش تحصیلی از مقیاس والراند (1992) و برای سنجش خلاقیت از مقیاس گاکولن (1990) استفاده شد. داده ها با استفاده از آمار توصیفی، ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چند متغیری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند . یافته ها نشان داد بین خودپایی با انگیزش تحصیلی، سازگاری اجتماعی و خلاقیت رابطه معنادار وجود دارد (p<0/01) بنابراین دانش آموزانی که از خودپایی بیشتری برخوردارند،انگیزش تحصیلی بیشتر وسازگاری اجتماعی بالاتری دارند. بدین ترتیب تقویت خودپایی در دانش آموزان باید مدنظر قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

خودپایی ، انگیزش تحصیلی ، سازگاری اجتماعی ، خلاقیت ، دانش آموزان