بررسی پیر در مثنوی مولوی

در این مقاله به بررسی پیر در مثنوی مولوی به عنوان راهنمای سالکان و عارفان حقیقی در پیمودن راه حقیقت واقعی پرداختهشده و بعد از بحث در مورد معنای لغوی پیر به عقاید عرفا و شاعران در مورد پیر اشاره شده است و بعد از تحلیل و ذکر چند داستان از دفاتر شش گانه مثنوی به بیان عقاید مولوی در مورد پیر و صفات و ویژگی های پیرکامل پرداخته شده است.پیر در عرفان اسلامی جایگاه ویژه ای دارد. شاعران و عرفا به طور نسبی به ترسیم چهره پیر پرداخته اند. در آثار شاعرانی همانند حافظ، مولوی، عطار و سنایی پیر جایگاه ویژه ای دارد و با مطالعه ی آثار آنان می توان به اوضاع و احوال پیرکامل پی برد. دریافته های تحقیق نشان می دهد که مولانا در مثنوی و سایر آثارش بر این نکته تاکید می کند که بدون پیر کاملامکان قدم برداشتن در جاده سلوک محال است و کسانی شایستگی هدایت خلق را می توانند به عهده بگیرند که خود ازتعلقات رسته باشند و مرید برای این که از گمراهی نجات یابد و به مقصود برسد نیازمند راهنمایی های پیر است، لذا بررسیپیر و نقش او از اهداف مهم این تحقیق است.

کلیدواژه ها:

پیر ، سالک ، مرید ، عرفان ، مثنوی