معماری پایدار روستا در اقلیم معتدل ایران (مطالعه موردی روستای پیوه ژن)

رویکرد پایداری در معماری مستلزم شناخت بیشتر محیط مورد نظر از این مولفه ها است. مطالعات نشان می دهد که در دهه های اخیر توسعه و ایجاد مسکن روستایی توسط سازمان های مربوط، بدون در نظر گرفتن الگوهای پایداری انجام شده است. سازه های ایجاد شده در مناطق روستایی ایران که با هدف اسکان موقت آنان ایجاد می شود بدون توجه به محیط زیست آنان و نیز امکانات اقتصادی موجود و نکات معماری پایدار، کارآیی مناسبی ندارد. در این تحقیق با طراحی یک پروژه مسکونی 20 واحدی در روستای پیوه ژن ، مفاهیم و ساز و کارهای نهان در جهت زمینه گرایی و توجه به دارایی های منطقه مورد بحث و بررسی شده است. روش تحقیق توصیفی تحلیلی و به همراه مقایسات تطبیقی معماری ساختمان متناسب با آن بنا است. علاوه بر الزامات سکونت، مفاهیم سنتی معماری توجه می گردد. روستای پیوه ژن به دلیل دارا بودن بافت کالبدی مناسب از سوی سازمان میراث فرهنگی به عنوان روستای هدف گردشگری معرفی شده است. طراحی این مجموعه تلاش برای انتقال و حفظ فرصت های ویژه این روستا به ساحت معماری است .

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، ساختمانهای مسکونی روستایی ، اقلیم معتدل ایران