نقش زمینه گرایی در بهبود بافت تاریخی و تبیین اثرات آن در کیفیت زندگی محله خوریا دامغان

بافت شهر حاصل ترکیب بخش های تشکیل دهنده کالبد است و بافت های تاریخی که هسته اولیه شهرها را تشکیل می دهند دارای زمینه تاریخی ارزشمندی هستند. زمینه گرایی باعث هماهنگی مشخص بین بناهای مجاورمی گردد. لذا طراحی در محیط و فرهنگ، از اهمیت خاصی برخوردار بوده و مطلوب بودن آن نه تنها به کیفیت طرح، بلکه به چگونگی محیط اجتماعی، فرهنگی و کالبدی آن بستگی دارد و توجه به زمینه باعث ارتقای کیفیتزندگی می گردد. اما با بررسی در ساخت و سازهای معاصر متوجه نابرابری های بسیاری در سطوح کیفیت زندگی در محلات مختلف شهر می شویم. این نابرابری ها در دامغان بیشتر در محلاتی با زمینه تاریخی همچونمحله خوریا مشاهده می گردد که سبب بروز مشکلات بسیاری در قیاس با شاخص های کیفت زندگی گشته که علاوه بر پیامدهای اقتصادی، تاثیر بسزایی در سطح آسایش و کیفیت زندگی دارد. این ابعاد از تاثیر گذاری درنهایت از انسجام سیمای بصری کاسته است که در پی آن شهر متضرر خواهد شد. این مقاله بر آن است تا به درکتاثیر زمینه گرایی در شکل گیری بافت تاریخی و نقش آن در کیفیت زندگی ساکنین بپردازد. جهت این امر به مطالعه زمینه تاریخی محله خوریای دامغان پرداخته شده است. چون بافت این محله در گذشته، در تبعیت ازشرایط اجتماعی، اقتصادی، جغرافیایی و اقلیمی منطقه شکل گرفته و از نقطه نظر شکل و محتوا دارای ارزش فرهنگی و تاریخی قابل بررسی است. روش مطالعه موردی با رویکرد کیفی بوده که بخشی از داده های تحقیق ازطریق مطالعات میدانی و بخشی از طریق روش کتابخانه ای بدست آمده است. نتایج تحقیق بدنبال ارایه راهکارهایی مناسب در جهت تداوم ساخت و سازهای معاصر گام برداشته تا از این طریق بتوان کمکی به برنامه ریزان شهری نمود تا کیفیت زندگی را در محلات مختلف متعادل سازند و ارتقای سطح زندگی و کیفیت زیست را به ارمغان آورند.

کلیدواژه ها:

زمینه گرایی ، بافت تاریخی ، کیفیت زندگی ، محله خوریا