تاثیر خودرهبری بر توانمندسازی کارکنان با نقش میانجی خودمدیریتی در کارکنان شهرداری شهر شیراز

از عوامل مهم بقا و حیات سازمانها، کیفیت و توانمندی نیروی انسانی است که اهمیت آن به مراتب فراتر از فناوری های جدید، منابع مالی و مادی است. در این راستا نقش نیروی انسانی کارآمد، توانا و دانا در تحقق اهداف سازمانی امری غیر قابل انکار میباشد. لذا هدف این تحقیق بررسی تاثیر خودرهبری بر توانمندسازی کارکنان با نقش میانجی خودمدیریتی در کارکنان شهرداری شهر شیراز است. روش پژوهش حاضر توصیفی- همبستگی و روش تحلیل، از نوع مدل یابی معادلات ساختاری است. جامعه آماری شامل 150 نفر از کارکنان ستادی شهرداری شهر شیراز است. برای انتخاب نمونه آماری، از روش نمونه گیری تصادفی ساده و برای تعیین حجم نمونه، از فرمول نمونه گیری کوکران با خطای 05 ./استفاده شد. براین اساس، حجم نمونه 108 نفر محاسبه شد و جمع آوری داده ها از طریق دو پرسشنامه به شرح زیر صورت گرفت. الف) پرسشنامه خودرهبری و خودمدیریتی: پرسشنامه خودرهبری و خودمدیریتی ابیلی و مزاری (1393 (که براساس نظرهای نگ و هاگتون (2002 (ساخته شد. ضریب آلفای کرونباخ پرسشنامه 94 ./به دست آمد. ب) پرسشنامه توانمندسازی روانشناختی اسپریتزر 5 بعد را مورد بررسی قرار می دهد. احساس معنیداری شغل، احساس شایستگی در شغل، احساس داشتن حق انتخاب، احساس موثر بودن و احساس مشارکت با دیگران و در 19 گویه تنظیم شده است. یافتههای تحقیق نشان میدهد که متغیر خودرهبری در کل با میزان (572/0 (و با اثرمستقیم (47/0 (و اثر غیر مستقیم (102/0 (و متغیر خودمدیریتی با اثر مستقیم (25/0 (واریانس توانمندسازی کارکنان را (به عنوان متغیر وابسته نهایی) تبیین نموده است.

کلیدواژه ها:

توانمندی ، خودرهبری ، خودمدیریتی