واقعه عاشورا در قاب عرفان

از والاترین و زلالترین حالات جان آدمی، عشق به کمال مطلق و معبود حقیقی، خدای متعال است. پیشوایان الهی این عشق را در بالاترین درجهاش داشتند. نحوه حیات و شهادتشان نیز گویای آن است. صاحبان چنین عشقهایی، برای خود تعینی نمیبینند و پیوسته در انتظار لحظه رهایی از قفس تن و زندان خاک و پیوستن به خداوندند. چنین عشقی فنای فی الله را هم در پی دارد و این فنا و جذبه، سبب میشود که جز ذات احدی و جز رضای خالق، چیزی را به حساب نیاورد و از هر چه که مانع این وصال گردد، بگذرد. گذشتن از همه چیز برای خدا، یکی از جلوههای همین عشق عرفانی به خدااست. فدا کردن جسم برای تعالی جان، جلوه دیگر آن است و همه اینها در واقعه عاشورا و در یک روز متجلی می شود و فی الواقع مانند قابی تابان برای همه اعصار هفت شهر عشق را در قابی چند ساعته به نمایش می گذارد در این مقاله سعیبرآن شد که از این نظر به واقعه عاشورا نگریسته شود و تفاسیر عرفانی این واقعه تجزیه و تحلیل و سپس منجر به نتیجه گیری گردد که امیدوارم مورد رضای حضرت حق و خوانندگان محترم واقع گردد

کلیدواژه ها:

امام حسین (ع) ، عرفان عاشورا ، فنای فی الله ، وصال به حق ، بلا و ابتلا