ارزیابی شرایط سازه ای سازه های نگهدارنده نوار نقاله ها با استفاده از مودهای ارتعاشی موضعی

به علت خستگی و خوردگی، آسیب های جدی در بسیاری از سازه های نگهدارنده نوار نقاله های کارخانه ها گزارش شده که موجب زیان های اقتصادیو در برخی موارد مرگ انسان شده است. بنابراین ارزیابی شرایط سازه ای این ابنیه ضروری است. در این مقاله به علت مشکلات موجود در استفاده ازمودهای کلی ارتعاشی در شناسایی آسیب های سازه ای و با توجه به این موضوع که در این سازه ها چندین گروه از عضوهای مشابه وجود دارد،استفاده از مودهای ارتعاشی موضعی تناوبی و مودهای ارتعاشی موضعی منفرد برای تشخیص آسیب پیشنهاد شده است. ابتدا با استفاده از یک مدلاجزاء محدود سازه نگهدارنده، خصوصیات این دو مد تشریح میگردد. مودهای ارتعاشی موضعی تناوبی مودهایی هستند که تنها یک گروه ازعضوهای مشابه به شدت در فرکانس آن مود به ارتعاش در می آیند. تحلیل حساسیت فرکانس مربوط به این دو مد نشان میدهد که فرکانس تقریباتنها به شرایط تکیهگاهی محلی عضو و همچنین خصوصیات خود عضو مربوطه وابسته است. ایده اساسی در شناسایی اعضای آسیب دیده با استفادهاز این دو مود آن است که عضو آسیب دیده در فرکانس مودهای ارتعاشی موضعی تناوبی گروه خود ارتعاش بسیار کمی دارد و به جای آن این عضوبه صورت مجزاء در فرکانسی پایین تر به ارتعاش در می آید که مرتبط با مود ارتعاشی موضعی منفرد آن عضو است. در نتیجه از مقایسه فرکانس هایاین دو مود، اعضای آسیب دیده مشخص می شوند. همچنین بر اساس تحلیل های ارایه شده در این مقاله فرکانس های این دو مود تقریبا برابرفرکانس های طبیعی عضو مربوطه است. بنابراین درجه آسیب هر عضو آسیب دیده تعیین می شود. از مزایای این روش نسبت به سایر روشهایشناسایی آسیب، عدم نیاز به توجه به شرایط اعضای غیرسازهای متصل به سازه اصلی، قابل اجراء بودن برای سازه های فضاکار با تعداد زیاد عضوهایآسیب دیده و نیز عدم نیاز به اطلاعات دینامیکی سازه آسیب ندیده می باشد.

کلیدواژه ها:

سازه های نگهدارنده نوار نقاله ، شناسایی آسیب ، مودهای موضعی تناوبی ، مودهای موضعی منفرد ، تحلیل حساسیت