بررسی مفهوم فضا در معماری بومی و معماری مدرن

در تمامی تعاریف فضا پس از دوران مدرن و حتی در گرایش های معنا گرای پس از مدرن، فضا بدوا و در ذات خود امری استیکنواخت و همگن که پدیده های مادی و انسانی آن را پر می کنند یا به آن شکل می دهند.اما وقتی از معنای فضا کمی دور شویم و به عمق قضیه یعنی تعبیر فضا بپردازیم مهمترین بحث و موضوعی که ما را به چالش میکشد چیزی نیست جز کیفیت فضا.در واقع اگر هدف یک مطالعه بررسی فضای بومی و فضای مدرن باشد به یک ،دو گانه یمزبور بر می خوریم که بالطبع چهار گونه از فضا را می توان در آن بررسی کرد: 1-انسان بومی و معماری بومی 2-انسان مدرن ومعماری مدرن 3-انسان مدرن و معماری بومی 4-انسان بومی و معماری مدرن،که پس از چهار امر مورد بررسی به تفاوت های اساسیمی رسیم، مثلا فضایی که انسان مدرن در یک معماری بومی ادراک می کند با ادراک خود آن فرد در همان معماری کاملا متفاوتمی باشد، بحثی که در چهارچوب علی و معلولی، مقاصد انسانی و پدیده های عینی متفاوتی را به چالش می کشد.در پژوهش حاضرسعی بر آن است تا علاوه بر شناخت معماری مدرن و بومی بتوان نحوه عملکردی فضا در آنها را بررسی کرده و به مفهوم عمقفضا در هر دو سبک معماری پی برد. پژوهش مد نظر با روش توصیفی تحلیلی و با بهره گیری از روش کتابخانه ای و اسناد ومدارک موجود صورت پذیرفته است.

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، معماری مدرن ، فضا ، انسان