نقش فضای باز بر ارتقاء تعاملات اجتماعی

محدودیت های موجود در شهرهای بزرگ، منجر به گسترش ساخت مجتمع های مسکونی و کاهش سهم حیاط خصوصی در معماری معاصر گردیدهاست. عملکرد فضای باز علاوه بر مسایل محیطی همچون دسترسی به نور خورشید و تهویه طبیعی، واجد کیفیات فرهنگی و اجتماعی نیز هست، فضایباز باعث تقویت و برقراری روابط اجتماعی در مقیاس همسایگی و محله ای و از لحاظ کالبدی موجب تامین پیوستگی بافت های مسکونی است .در گذشته حیاط به عنوان اولین و سهل الوصول ترین فضا برای ارتباط تنگاتنگ انسانها با یکدیگروارتباط آنها با طبیعت نقش بازی می کرد اما امروزهحضور حیاط اختصاصی برای هر واحد مسکونی در کلان شهر ایران غیر ممکن است و انسانها نیز ازیکدیگر دور شده اند، لذا ضروری است حیاطی کهدر خور زندگی امروزی و همخوان با نیازها و امکانات شهروندان امروزی ، از نو طراحی گردد.هدف از این پژوهش، تاکید بر فضای مابین ساختمانها، به همراه ارتقاء مثبت تعاملات اجتماعی با حضور در این فضاها است.در این پژوهش به مقایسه خانه های مسکونی سنتی و معاصر پرداخته شد و اصل وجود فضای باز و نیمه باز برای ارتقاء مثبت تعاملات اجتماعی درمجتمع های مسکونی، بررسی گشته است.پژوهش حاضر بر اساس روش توصیفی _ تحلیلی و با استفاده از اطلاعات و داده های جمع آوری شده ازطریق مطالعات میدانی و کتابخانه ای صورت گرفته است، یافته های تحقیق نشان می دهد که طراحی فضای باز کمتر در الویت توجه طراحان بوده،تمرکز اصلی بر فضای داخلی ساختمان فارغ از اتفاقات ما بین آنها است .فضای باز عمومی با کیفیت، می تواند به تعاملات اجتماعی – که بخشی ازنیازهای انسان ها است- پاسخ داده، از مشکلات و کمبودهای خانه های امروزی بکاهد.

کلیدواژه ها:

مجتمع مسکونی ، فضای باز ، تعاملات اجتماعی