نقش برنامه ریزی کالبدی در کاهش خطر پذیری شهرها در برابر زلزله

آمادگی برای برخورد با زلزله جنبه های گوناگونی دارد و می توان با استفاده از تهمیدات برنامه ریزی کالبدی ، شهر ها را به گونه ایطراحی و برنامه ریزی کرد که به هنگام زلزله کمترین آسیب ها به آنها وارد شود . در این مقاله شناساندن نقش برنامه ریزی شهری وکالبدی و موضوعات مرتبط با آن مانند: ساختار شهر، بافت شهر، شکل شهر، تراکم های شهری و نحوه کاهش خسارت های زلزله ازدیدگاه برنامه شهر سازی بررسی شده است. زمین به عنوان یکی از مهم ترین ابزارها و در عین حال اهداف برنامه ریزی شهری جایگاهیحیاتی در تحقق مخاطره نگری در فرآیند توسع هی شهری داشته و مطالعه و تجربه برای بهبود رو شها ، مسیله ی مهم و اولوی تمندیبرای کاهش خطرپذیری می باشد. به طور مثال : ساختار چند مرکزی بیش از ساختار یک مرکزی در برابر زلزله مقاومت دارد.استفاده از روش توصیفی _ تحلیلی معیارها و روش های ارزیابی و کاهش خطرپذیری شهرها در برابر زلزله از طریق راهکارهای مطرح درحیطه ی برنامه ریزی کاربری زمین است. به بررسی و تحلیل این امر پرداخته و با استفاده از تحلیل سلسله عوامل موثر شناخته شده درخطر پذیری از زلزله در قالب رابطه ی خطر پذیری (به صورت: خطر پذیری= آسیب پذیری × مخاطره × در معرض قرار داشتن)، انواع نقشههای خطر پذیری را تولید نموده و گزینه های تغییر و هدایت برنامه ریزی کاربری زمین برای کاهش خطر پذیری از زلزله می پردازد.روشهای ارزیابی خطر پذیری به ویژه روش های کمی و مقایسه ای در ارایه چارچوبی عملی و منطقی برای سنجش میزان خطر پذیری و براساس آن هدایت و یا کیفیت تر تصمیمات برنامه ریزی کاربری زمین و نشان دادن اولویت ها و کمبودها تشدید کننده در خطر پذیریشهرها از رویدادهای طبیعی به ویژه زلزله است.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی کاربری زمین ، کاهش خطر پذیری ، زلزله ، آسیب پذیری