تحلیل شاخص پایداری منابع و مصارف آب در حوضه آبریز زاینده رود تحت سناریوهای برنامه ریزی و مدیریت جامع منابع آب

امروزه از پایداری به عنوان هدف اصلی مطالعات برنامه ریزی و مدیریت جامع منابع آب یاد می شود. ارزیابی پایداری به صورت کمی با استفاده از معیارهای عملکرد سیستم همچون اطمینان پذیری در زمان و حجم، برگشت پذیری، آسیب پذیری و حداکثر کمبود امکان پذیر است. هدف از این تحقیق تحلیل پایدداری مندابع و مصارف آب تحت سناریوهای برنامه ریزی و مدیریت جامع منابع آب در آینده نزدیک در مقیاس حوضه آبریز زاینده رود که به عنوان یک سیستم با هیدروسیستم پیچیده شناخته شده است، می باشد. در این راستا پس از مدل سازی کمی تمامی منابع و مصارف آب در این حوضه برای دوره 21- ساله از سال آبی 70-1369 تا سال آبی 90-1389 و کالیبره کردن آن، چهار سناریوی روند، مدیریت تأمین، مدیریت تقاضا و مدیریت توأمان تأمین و تقاضای آب برای ی دوره 5-ساله در آینده (از سال آبی 95-1394 تا سال آبی 99-1398) تحت شرایط تغییراقلیم و با استفاده از شاخص پایداری مورد تحلیل و ارزیابی قرار گرفته است. نتایج نشان می دهد که کاهش مصرف شرب، صنعت و کشاورزی به ترتیب به اندازه 15 و 10 و 30 درصد در راستای سناریوی مدیریت تقاضا و اجرای طرح های کوهرنگ سه و بهشت آباد در راستای سناریوی مدیریت تأمین راهکاری است که اجرای توأمان آن در آینده می تواند منجر به بهبود یا شروع بهبود پایداری منابع آب از حالت ضعیف به حالت متوسط تا خوب شود.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی و مدیریت جامع منابع آب ، مدل سازی ، تحلیل پایداری ، سناریو