مقایسه دو روش برنامهریزی وسیله نقلیه در میزان بهرهوری ناوگان اتوبوسرانی

هدف این مقاله بررسی دو روش برنامهریزی ناوگان و مقایسه بهرهوری ناوگان اتوبوسرانی بدست آمده با این دوروش است. روش اول برنامهریزی ناوگان، که در بیشتر شهرهای کشور استفاده میشود روش ورود زودتر و خروجزودتر نامیده میشود. در این روش هر اتوبوس پس از اتمام سفر خود برای انتخاب سفر بعدی ، زودترین سفر در برنامه مسیر خود را بر میگزیند. روش دوم توسط سدر پیشنهاد شده است و با استفاده از تابع کمبود برنامه یناوگان را تعیین میکند. در این روش در هر مرحله با تولید زنجیره ای از سفرهای مرده سعی در کاهش تعداد ناوگان میشود. این کاهش تعداد ناوگان در واقع با به تعادل رساندن برنامه هر اتوبوس ایجاد میشود. برای تعیین عملکرد هر دو روش، دو برنامه زمانبندی ارایه شده و برنامه ناوگان با استفاده از دو روش بالا محاسبه شده است . نتایج نشان میدهد که روش دوم تعداد ناوگان کمتری نسبت به روش اول بدست میدهد و بهرهوری بیشتری برای اتوبوسها بدست میدهد.

کلیدواژه ها:

برنامهریزی ناوگان ، تابع کاهش ، بهرهوری ، حمل ونقل همگانی