شورورزی: فناوری اقتصادی استفاده پایدار از منابع آب بسیار شور

وجود حجم عظیمی از منابع آب و خاک بسیار شور 1 به همراه ذخایر عظیم ژنتیکی از گیاهان متحمل در کشور، استفاده پایدار از این منابع را اجتناب ناپذیر کرده است. با توجه به اینکه اغلب گیاهان زراعی به شوری حساس میباشند و رشد آنها در غلظتهای بسیار پایینی از نمک محدود میگردد معرفی سیستمهای نوینی از کشاورزی جهت استفاده پایدار از این منابع ضروری میباشد. شورورزی یک فناوری اقتصیادی بهرهبرداری از منابع آب وخاک شور غیر قابل استفاده در کشاورزی رایج با تاکید بر جنبههای زیست محیطی است. در این روش، تولید صرفاً در اکوسیستمهای شور و با استفاده از پتانسیل برخی گیاهان خاص، و آبزیانی مانند ماهی، میگو و انواع جلبکها انجام میگیرد. درواقع در این سیستمها نگرش تلفیقی مورد نظر میباشد به نحوی که ضمن توجه به تولید اقتصادی و بهرهبرداری پایدار از منابع آب و خاک شور، حفظ تنوع زیستی و جنبه های زیست محیطی آن مورد تاکید قرارگرفته و در بلند مدتبه ارتقاء پایدار امنیت غذایی در نواحی مبتلا به شوری کمک نماید. مهمترین بخش اصلی این سیستمها، استفاده از گیاهان شورزیمیباشد. بخش دیگری از این سیستمها، پرورش همزمان آبزیان مفیدی مانند ماهی و میگو و گونههای مختلف علفهای دریایی و جلبکها میباشند که میتوانند به عنوان منابعی ارزشمند جهت تولید پروتئین، استفاده در صنعت داروسازی، تولید کودهای زیستی و حتی علوفه مورد توجه قرار گیرند. بطورکلی این سیستمها زمانی میتوانند در دراز مدت پایدار بوده و از صرفه اقتصادی قابل قبولی برخوردار باشند که با تلفیق بخشهای مختلف آن، بهصورت واحدهای کشت و صنعتی مدیریت گردند. بر اساس تجربیات موجود در ایران و جهان، مرکز ملی تحقیقات شوری برنامه توسعه شورورزی را ازبعد تحقیقاتی و ترویجی ارائه نموده و در برخی بخشها در دست اجرا دارد که در این مقاله معرفی میگردد

کلیدواژه ها:

آب دریا ، جلبک ، کشاورزی شورزیست ، هالوفیت