احیای بافت فرسوده ی تاریخی با رویکرد تقویت جنبه ی اقتصادی

بافتهای تاریخی مراکز شهری به منزله ثروت های غیر قابل جایگزینی می باشند که سرمایه و ذخائر قرنها مهارت های استادکارانه را به معرض نمایش می گذارند و بواسطه آن به مکان ها امتیازات منحصر به فردی اعطاء می کنند، این بافتها می بایست با تدبیر، حفاظت و باز زنده سازی شوند تا بتوان ضمن حفظ اصالت و یکپارچگی، آنها را برای زندگی معاصر و آینده تجهیز نمود. .محیط های تاریخی در برگیرنده مجموعه متنوعی از بناها، یادمانها و مجموعه های ارزشمند اند که در طول قرن ها شکل گرفته و محصول مراحل پیچیده رابطه انسان و محیط مصنوع بوده و بواسطه دارا بودن ویژگی های منحصر به فرد تاریخی و ارزش های متنوع معمارانه، اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی قابل ارج نهادن می باشند.کشور ایران طی صد سال اخیر با دارا بودن تاریخ غنی معماری و شهرسازی خود در تقابل با جریان مدرنیزه و رشد شدید شهرنشینی قرار گرفت و بالتبع نیازهای جدید اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی در پی داشت و راههای جدیدی برای پاسخگویی به این نیازها طلب میکرد اما این رشد طی سالیان گذشته منجر به انزوای بافتهای تاریخی و همچنین کشیده شدن این بافتها به سوی فرسودگی شده است . مسئله اقتصادی در بافتهای قرسوده یکی از عوامل اساسی است که در صورت بیتوجهی خود میتواند علت ایجاد و تشدید فرسودگی این بافتها گردد و همچنین در صورت کنترل و برنامه ریزی مناسب میتواند راهکاری کارآمد و پایدار برای حفظ و احیای بافت تاریخی در اختیار مسئولان شهری قرار دهد .یکی از ضرورتهایی که در این تحقیق شایان ذکر است تداخل و همراهی بافت فرسوده و بافت تاریخی در کنار هم و همچنین ضرورت تمییز دادن این دو از یکدیگر است و در تحقیق حاظر با استناد به مبانی و نظریات مرمت شهری و برنامه ریزی شهری در صدد توصیف مسئله و پاسخگویی مناسب به آن در بافت فرسوده و تاریخی با رویکردی اقتصادی می-باشد. .

کلیدواژه ها:

بافت فرسوده ، اقتصاد شهری ، بهسازی ، احیای اقتصادی