تحلیلی بر تجربه احیای و بهسازی محورهای تاریخی کشورها در حوزه بافت فرسوده شهری

شهر به عنوان نماد کالبدی؛ فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و اقتصادی در هر عصری می تواند معیاری جهت ارزیابی روند تحولات جامعه در آن باشد. بافت های شهری در هر کشور و در هر زمانه متناسب با درجه توسعه یافتگی آن کشور شکل گرفته و شرایط اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و فرهنگی کشور در هر زمانی در شکل گیری آن موثر بوده است. این تغییرات در بافت جدید شهری در قالب مدرنیسم پایدار و ناپایدار (حاشیه نشینی) و در بافت قدیمی در قالب فرسودگی نمود پیدا می کند. در این مقاله نظریات و رویکردهای مختلفی در زمینه نوسازی وبهسازی بافت های فرسوده در اقصی نقاط جهان و کشور ایران ارایه شده است. این نوشتار سعی می کند نتایج حاصل از مطالعاتی که درچند سال اخیر انجام شده و آزمون خطاهای صورت گرفته در نقاط دیگر را بررسی کند تا بتواند در حد توان، الگوی مناسبی در فرایند نوسازی باشد و باعث تسریع روند احیاء و نوسازی و بهسازی شود.

کلیدواژه ها:

بافت قدیم ، فرسودگی ، نظریات ، نوسازی و بهسازی