جلوه های پایداری در اشعار فرخی یزدی و محمد مهدی جواهری

ستایش آزادی و دفاع در مقابل دشمن تحت عنوان ادبیات پایداری و مقاومت نامیده شده است، در دوره معاصر همراه باتحولاتگستردهسیاسی و اجتماعی، کشورهای بسیاری شاهدانقلاب هاوفرازوفرودهایعمیقاجتماعیو سیاسی بودند که زمینه را برای نگرش های پایداری در ادبیات ایجاد کرد. شاعران متعهدی که شعرشان را در خدمت اجتماع قرار داده بودند، مقاومت و پایداری، یکی از مضامین اصلی شعری آنها شد. در این مقاله دیوان شعر دو شاعر برجسته ادبیات معاصر ایران و عراق: «میرزامحمدفرخییزدی» و «محمدمهدی جواهری» به لحاظ جلوه های پایداری و مقاومت با رویکرد تطبیقی بررسی شده است. تحلیل اشعار به روش توصیفی - تحلیلی بوده و مهم ترین و برجسته ترین مؤلفه های پایداری با ذکر تفاوت ها و شباهت ها در شعر آنها، بیان شده است؛ فرخی یزدییکیازمعروف ترینشاعرانادبیاتکارگری است که دغدغه اصلی شعرش، پایداری و مقاومت در برابر استبداد و استعمار است حتی عاشقانه ترین شعر او طعم سیاسی و پایداری دارد. جواهری نیز از شاعران برجسته عراق است که همچون فرخی اشعارش صبغه پایداری و مقاومت دارد. نتایج بررسی نشان می دهد جلوه های پایداری در شعر دو شاعر به لحاظ شباهت های سیاسی و اجتماعی دو کشور یکسان است، هر دو شاعر رسالت شعری خود را مقاومت در برابر استبداد داخلی و استعمار قرار داده اند، شعرشان فریاد درد و رنج مردم مظلوم در شرایط نامناسب جامعه است و با زبان تند و انتقادی نابه سامانی-های اجتماع را منعکس کرده اند و آزادی را ستوده اند.

کلیدواژه ها:

پایداری ، فرخی یزدی ، مهدی جواهری ، مقاومت