تناسب و سازگاری وجودی به منزله ی ارزش بنیادین

مفهوم تناسب و هماهنگی، پیوند وثیقی خوبی دارد و در بسیاری از موارد این مفهوم در معنای خوبی لحاظ می شود. خوب بودن یک وسیله برای یک هدف، به معنای مناسب بودن آن وسیله برای رسیدن به آن هدف است و خوب بودن یک چیز برای انسان به معنای مناسب بودن آن برای انسان است. در این مقاله، ادعا می شود که خوبی ارزشی و به ویژه خوب اخلاقی نیز براساس مفهوم تناسب قابل تبیین است. مدعای اصلی این است که همه ی ارزش ها به ویژه ارزش های اخلاقی از تناسب و هماهنگی وجودی بر می خیزند و اساسی ترین تناسب و هماهنگی که خاستگاه ارزش است، تناسب و هماهنگی وجودی میان خداوند و مخلوقات او است. نظریه های دیگری نیز وجود دارند که ارزش اخلاقی را براساس مفهومی از تناسب تبیین کرده اند، ولی از آن جا که معنایی فراگیر از آن را در ذهن نداشته اند، از تبیین ارزش در پایه ای ترین مرحله ناکام مانده اند. تناسبی که دراین مقاله خاستگاه ارزش شمرده می شود، تناسبی فراگیر و مطلق است که میان همه ی موجودات و در رأس آن میان مخلوقات و خداوند برقرار می شود و در این گونه تناسب، هر موجودی هم جایگاه وجودی خود را در عالم به رسمیت می شناسد و به آن پایبند می ماند و هم نقش وجودی موجودات دیگر را نسبت به خود پذیرا خواهد بود. چنین تبیینی از ارزش هم با ارتکازات ما هم خوانی دارد و هم پاسخی قانع کننده به بسیاری از پرسش ها فراهم می کند.

کلیدواژه ها:

ارزش ، اخلاق ، خوبی ، تناسب وجودی ، هماهنگی