تناسب و الویت استفاده از اراضی بر اساس مطالعات ارزیابی منابع اراضی (مطالعه موردی: شهرستان اردبیل، نیرو نمین)

آمایش سرزمین علمی است که با توجه به ویژگی های اکولوژیک سرزمین و شرایط اقتصادی اجتماعی آن، نوع استفاده بهینه از سرزمین را مشخص می سازد. مدل های آمایش سرزمین و اولویت بندی کاربردی در ایران، شامل مدل های کمی و کیفی قیاسی هستند، اما گاهی اوقات مشاهده می شود که به هنگام اجرای این مدل ها نتایج با آنچه در واقعیت است تفاوت دارد. در این مبحث، با توجه به نتایج مطالعات ارزیابی منابع، ابتدا محدودیت های عمده موجود در منابع اراضی مناطق مورد مطالعه مورد بررسی قرار گرفت و سپس قابلیت و اولویت هر یک از شهرستان ها برای استفاده اصلی مشخص شد. در این مطالعه تناسب استفاده از اراضی با استفاده از مطالعات آمایش سرزمین استان و با به کارگیری روش های مختلف و با نگرش همه جانبه به ویژگی های محیطی شهرستان اردبیل مورد بررسی قرار گرفت. از ویژگی های بارز این تحقیق استفاده از سامانه های اطلاعات جغرافیایی در کلیه مراحل کار برده است. به طور کلی نتایج این تحقیق نشان داد که شهرستان های اردبیل، نیز و نمین با توجه به محدودیت های خاص خود اولویت بندی مخصوص خود و تناسب استفاده متناسب با شرایط محیطی مربوط به خود را دارا می باشد.

کلیدواژه ها:

تناسب اراضی ، آمایش ، قابلیت اراضی ، سیستم اطلاعاتی جغرافیایی