تاثیرات آب و هوایی بر تاب آوری مراکز انسانی بومی در مقیاس محله ای

شهر و آب و هوا، دو سیستم انسان ساخت و طبیعی هستند که تأثیرگذاری تنگاتنگی بر یکدیگر دارند.نگاهی به تجربه توسعه های شهری جدید و محلات در ایران به عنوان یک سنت جدید در شهرسازی معاصر کشور گویای این مطلب است که در این طرح ها، به طراحی اکولوژیکالی به عنوان یک جزء لاینفک طراحی و برنامه ریزی شهری توجه چندانی نشده است. این در حالی است که بافت های شهری تاریخی که ماندگاری خود را در یک دوره تاریخی تا به امروز حفظ نموده اند وپایداری خود را تا قبل از مداخلات مدرنیستی در آنها، به گونه ای کاملاً آشکارا جایگاه ارزشمند چنین مفهومی را در مقیاس های مختلف پیش رو قرار می دهند . طراحی شهری همساز با آب وهوا سعی در معرفی الگوهای کالبدی جهت طراحی شهری پایدار زیست محیطی دارد ، نوعی از شهرسازی که امروز در بسیاری از جوامع علمی جهان مورد توجه است .این تحقیق در پی آن است که با توجه به کشف و تحلیل الگوهای اکولوژیکی در شهریزد در مقیاس محله به بازنگری وضع موجود و ارائه راهکارهای اکولوژیکی اقلیم گرم و خشک جهت نیل به محله پایدار، تا از این طریق بتوان ضمن ایجاد محیط مناسب و برقراری آسایش و صرفه جوئی در مصرف انرژی به طراحی شهری همساز با اقلیم دست یافت. در طراحی فضاهای شهری چنین بافت هایی در صورت استفاده از معیارهای اکولوژیکی زمینه پایداری زیست محیطی و به تبع آن پایداری های اجتماعی و حضورشهروندان و ایجاد فعالیت های پویای شهری فراهم می گردد، اهمیت این مسأله با توجه به شرایط اقلیمی خاص حاکم بر منطقه دو چندان می شود

کلیدواژه ها:

آب وهوا ، طراحی شهری ، محله همساز با اقلیم ، ضمینه گرایی