اصول مداخله و مدیریت در بافت های فرسوده و ناکارآمد شهری

شهر قدیم با خاطرات سرشار نسل هایی که هریک دنیای کودکانه خود را در کوچه باغ های تودرتوی محلات آن رها کرده اند، امروز درحاشیه نوگرایی های درهم و برهم شهری بهفرسودگی خوانده می شود. بافت های فرسوده شهری همواره از مشکلات و معضلات اساسی مدیریت شهری به شمار رفته و مفهومی است که در سال های اخیر و خصوصاً در نیمه اول دهه هشتاد پس از زلزله بم شاهد تمرکز توجه مسئولان شهری و اعمال سلایق آنان را در شیوه های مداخله در این بافت ها که اغلب به جای اینکه تهیه طرح علمی و عملی جامعی باشند بدنبال تهیه طرح هایی که آن ها را می توان طرح های روانسازی خواند، شاهد هستیم. این نوع بافت ها را می توان نتیجه پیامدهای شهرنشینیدر کنار عدم ایجاد زیرساخت های مناسب شهری برای ساکنین و مهاجرین شهرها و به وجود آمدن بافت های نامنظم و فرسوده پیرامون ودرون شهر ها دانست. شکل گیری بافت های شهری وتغییرات فیزیکی صورت گرفته در گذر زمان در حقیقت پیامد و تصویری از مجموعه علل اجتماعی، اقتصادی، انسانی و طبیعی بوده که در یک قلمرو جغرافیایی ظهور و بروز پیدا می نماید. نقش تکنولوژی، نیازها، ذوق و خواست عمومی در ارتباط با شکل و بافت اجتماعات انسانی و نقش عوامل اقتصادی- اجتماعی در تغییر چهره و زندگی شهری امروزیافزایش یافته است. در این مقاله سعی بر این است که با نگاهی به تجارت کشورهای دیگر و همچنین تجربه سال های گذشته کشور در این امر و بهره گیری از نوشته های صاحب نظران اصول منطقی نحوه برخورد و مداخله در بافت های فرسوده و ناکارآمد شهری بررسی و ارائه گردد.

کلیدواژه ها:

بافت ، بافت فرسود ، شیوه مداخله ، بازسازی ، بهسازی ، نوسازی