دستیابی به الگوهای ساخت و ساز پایدار در شمال ایران با بررسی پلان های ساختمان های سنتی

یکی از مباحثی که امروزه در صنعت ساختمان سازی بسیار مهم و کارآمد است، مبحث پایداری انرژی یا ساخت ساختمان های پایدار است که این امر قبل از شروع هر کاری در ساختمان، یعنی، نقشه های معماری آن شروع می شود. پس در این تحقیق به بررسی پلان چند ساختمان قدیمی و شناسایی الگوهای مشترک به کار رفته در معماری سنتی شمال کشور و روش دستیابی به الگوهای ساخت و ساز پایدار با توجه به معماری گذشته و نیازهای امروز، پرداخته شده است. بدین منظور در ابتدا به ضرورت توجه به معماری اقلیمی و اصول طراحی اقلیمی در معماری سنتی شمال ایران اشاره خواهد شد، و در قسمت دوم به معرفی راهکارهایی در راستای تلفیق این الگوها با معماری روز، به منظور نیل به تحقق توسعه پایدار در ساختمان سازی می پردازیم. با گذر زمان و گسترش روزافزون دانش بشری، همراه با رعایت اصول طراحی اقلیمی، توجه به توسعه پایدار امری ضروری است. امروزه با روش های سنتی نمی توانیم بناهای معمای خلق کنیم چون هم نیاز ما از فضاهای معماری تغییر کرده است و هم روش های ساخت سنتی پاسخگو نیستند، اما می توان با توجه به فناوری های نوین، معماری بومی را به زبان امروز ترجمه و تبدیل کرد. در معماری سنتی شمال ایران به دلیل چیدمان های فضایی مناسب و جهت گیری مناسب ساختمان و عوامل متعدد دیگر، کمترین اتلاف انرژی را در ساختمان شاهد بودیم و در ادامه آن، بیشترین آسایش و رفاه، با کمترین هزینه برای کاربران آن فراهم می آمد. در این راستا باید به موازات طرح های ساختمان های قدیمی و نیازهای انسان ها با توجه به گذر زمان، به طرح هایی کاملاً منطبق با توسعه پایدار دست یابیم. هدف اصلی این مقاله نیز تأکید بر طراحی معماری همساز با اقلیم و تلفیق معماری گذشته و حال در شمال ایران است.

کلیدواژه ها:

پایداری ، توسعه پایدار ، انرژی ، معماری شمال ایران ، معماری سنتی ، ساخت و ساز پایدار