نگاهی به معماری بومی در اقلیم گرم و مرطوب سواحل جنوبی ایران

انسان همواره در طول تاریخ سعی کرده است به منظور ایجاد سرپناهی امن برای سکونت، آن را با محیط پیرامون خودهماهنگ سازد . معماری و شهرسازی گذشته ی ایران دربرگیرنده اصولی است که در دل سنت ها نمود یافته و همواره با تکیه بر خلاقیت معماران با محیط بومی خود سازگار شده است . مطالعه و تعمق درمعماری بومی ایران و نحوه تعامل انسان بومی بامحیط نشان میدهد که تفکر پایداری محور، رویکردی نوین وبی سابقه نیست و معماری گذشته مناطق مختلف ایران به گونهای شگفت انگیز با اصول پایداری همگراست .نگاهی گذرا به این نوع معماری ، حکایت ازشناخت خصوصیات محیطی و اقلیمیپهنههای متنوع ایران، چاره اندیشی هوشمندانه نیاکان ما برای استفاده هر چه بیشتر از مواهب طبیعی و مقابله با مشکلات و ناهنجاریهای اقلیمی محیطی آن دارد - . در معماری بومی ،بناها بر اساس مدلهای توسعه یافته و دارای معانی مشخص ساختهمیشود . اغلب این مدلها بر اساس اوضاع اقتصادی، آداب ورسوم , روحیه و احساسات, اندیشه و عقیده, ذوق و سلیقه ، برخیروابط اجتماعی وشرایط آب و هوایی آن ناحیه خاص شکل میگیرند . یکی از همین مناطق سواحل جنوبی کشوراست که جز نواحی گرم و مرطوب محسوب میشود و هوای گرم و طاقت فرسا توأم با رطوبت بیش از حد و بارانهای موسمی و سیل آسا ،از ویژگی های بارز این منطقه است. در مقاله حاضر، با توضیحاتی که درباره شرایط اقلیمی و ویژگیهای معماری بناهای منطقه گرم و مرطوب داده میشود سعی بر آن است که تصویری کلی از معماری بومی این منطقه ارائه گردد . معماری ای که در اثر شرایط اقلیمی خاص منطقه شکل گرفته و بیانگر نوعی متفاوت از طراحی بومی است . روش این پژوهش مبتنی بر مطالعات کتابخانهای است و رویکردی توصیفی دارد . نتایج بهدست آمده از این پژوهش به درک اهمیت نقش معماری بومی و تاثیر آن در شکل گیری کالبد بنا منجر میشود.

کلیدواژه ها:

بومی گرایی ، معماری بومی ، اقلیم گرم مرطوب