ارتباط میان ابعاد فرسودگی شغلی و رضایت شغلی در پرستاران بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی گیلان

توجه به بهداشت روانی در تمام عرصه های زندگی از جمله زندگی فردی و اجتماعی و شغلی حائز اهمیت بوده و جای بحث دارد.پرستاران عضو مهم مراقبت درمانی کیفی هستند و نقش حیاتی در سیستم مراقبت درمانی یک کشور ایفا می کنند. هدف از اجرای این پژوهشبررسی رابطهی ابعاد فرسودگی شغلی ) خستگی هیجانی، مسخ شخصیت و فقدان کفایت شخصی( و رضایت شغلی درپرستاران شاغلبیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی گیلان بود.پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی از نوع همبستگی است که بر روی 270 نفر از پرستاران شاغل در بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی گیلان انجام گردید. پرسش نامه های مورد استفاده از دو بخش پرسشنامه فرسودگی شغلی مسلاچ و پرسشنامه رضایت شغلی جی دی ای تشکیل شده بود. داده ها با استفاده از شاخص های آماریتوصیفی )میانگین و انحراف استاندارد( و آمار استنباطی ) همبستگی پیرسون و رگرسیون( تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها نشان دادکه بین همه ابعاد فرسودگی شغلی ) خستگی هیجانی، مسخ شخصیت و فقدان کفایت شخصی( و رضایت شغلی درپرستاران رابطه معناداری وجود دارد (P<0.001) و فرسودگی شغلی نمی تواند عامل پیش بینی کننده رضایت شغلی باشد. با توجه بهاین که سلامت روانی پرستاران به دلایلی از جهت ماهیت حرفه، نسبت به سایر اقشار جامعه در معرض خطر بیشتری است و این مسئله بر ارائه خدمات آنها به نحو مطلوب تاثیر می گذارد و همچنین وجود رابطه بین فرسودگی شغلی و رضایت شغلی ، جهت پیشگیری یا برطرف نمودن مشکل موجود، توجه جدی مسئولین دست اندرکار بهداشت روانی دانشگاه ضروری می باشد.

کلیدواژه ها:

فرسودگی شغلی ، رضایت شغلی ، پرستار