بررسی شخصیت خودشکوفای پیران ویسه در شاهنامه فردوسی بر اساس نظریه انسانگرایی مازلو

ادبیات صرف نظر از جنبه هنری آن که در خدمت تلطیف روح بشر و پاسخی به نیاز زیبا پرستی اوست می تواند ابزاری کارآمد در جهت خدمت به انسان برای بهتر زیستن او باشد بررسی آثار ارزشمند حوزه ادبیات فارسی توسط دانشمندان علوم مختلف و نگارش کتبی در رابطه و سیاست روان شناسی فلسفه نجوم و .. نشان دهنده این نکته مهم است که ادبیات فقط به حوزه احساس و ذوق تعلق ندارد بلکه میدان گاه وسیعی از تجربه های حسی مبتنی بر واقعیات عینی است از سوی دیگر علم روانشناسی رابطه ای جدایی ناپذیر با زندگی انسان دارد تلفیق این دو حوزه و ارائه الگوی عملی منطبق با فرهنگ بومی کمک شایانی به علاقه مندان این دو رشته خواهد بود توصیف بسیار دقیق و نقادانه فردوسی در زمینه شخصیت پردازی ما را بر آن داشت تا ضمن توجه به جدول نیازهای مازلو از نگاه فردوسی به بررسی ویژگی های انسان خودشکوفا در شخصیت پیران ویسه که علیرغم تورانی بودنش از چهره های محبوب شاهنامه است بپردازیم اخلاق و اعمال پیران نشان می دهد او در بالاترین مرتبه سلسله نیازهای مازلو قرار دارد و توانسته است به خود شکوفایی برسد

کلیدواژه ها:

فردوسی ، مازلو ، شاهنامه ، پیران ویسه