پیوستگی معنایی متن از منظر نظریه آمیختگی مفهومی

در این مقاله که بخشی از پژوهشی وسیع دربارهٔ میزان کارایی نظریهٔ آمیختگی مفهومی در تبیین مؤلفه شناختی فرآیند ساخت معنا در قصههای عامیانه است، می کوشیم با توجه به مبانی نظریه «آمیختگی مفهومی»، پیوستگی معنایی را که یکی از مهمترین عوامل ساخت معناست، در قصهای از قصه های عامیانه ایرانی بررسی کنیم. دو پرسش اصلی این مقاله عبارتاند از این که آیا به استناد مبانی و قواعد نظریه آمیختگی مفهومی می توان پیوستگی معنایی در قصهها را تحلیل کرد؟ و دیگر این که تا چه اندازه یافتههای حاصل از این تحلیل قابل تعمیم هستند؟ فرض ما بر این است که با استفاده از چارچوب نظریهٔ آمیختگی مفهومی - که توسط ژ. فوکونیه و م. ترنر (2002) مطرح شده است - می توان چگونگی ایجاد و حفظ پیوستکی معنایی متن را در قصه های عامیانه تبیین کرد. نتایج این بررسی نشان میدهد که کار بست نظریهٔ آمیختگی مفهومی می تواند در تحلیل پیوستگی معنایی و تفسیر متن از منظر معناشناسی شناختی راهگشا باشد؛ علاوه بر آن که با استفاده از انگارهٔ چهار فضایی مطرح شده در این نظریه می توان چگونگی تصویرسازی در ذهن مخاطب و پیوستگی معنایی این تصاویر را با هم نشان داد.

کلیدواژه ها:

پیوستگی معنایی متن ، فرآیندهای معناساز ، قصه های عامیانهٔ ایرانی ، معناشناسی