بهبود میزان همروندی در محیطهای توزیع شده با الگوریتم ژنتیک

ایجاد همروندی در اجرای قطعات توزیعی امکان تسریع اجرای برنامه های بخصوص علمی را فراهم آورده است. همروندی در اجرای برنامه های علمی توزیعی با استفاده از فراخوانیهای راه دور غیر همزمان امکان پذیر می گردد. وابستگی های داده ای به نتایج حاصل از فراخوانی های راه دور موجب توقف همروندی در اجرای فراخواننده و تابع فراخواننده شده می گردد. لذا، جابجایی دستور العملها جهت افزایش فاصله بین جملات فراخوانی و دستور العملهای وابسته به نتایج حاصل از فراخوانیها می تواند به عنوان یک تکنیک بهینه سازی برای برنامه های علمی توزیعی مطرح باشد. مسلما جابجایی دستور العملهای یک برنامه در صورتکه وابستگیهای داده ای و کنترلی مورد تغییر قرار نگیرند، هیچگونه تاثیری در مفهومک آن برنامه نخواهد داشت و یک جابجایی مجاز محسوب می گردد. مساله یافتن جابجایی مجازی است که درمجموع حداکثر فاصله بین جملات فراخوانی راه دور غیر همزمان و جملات وابسته به حاصل فراخوانیها را ایجاد نماید تا بدینوسیله حداکثر میزان همروندی در اجرای کد توزیعی حاصل گردد. در این راستا جهت یافتن جابجایی مجاز بهینه، الگوریتم نوین ژنتیک در اینمقاله ارایه شده است.

کلیدواژه ها:

افزایش همروندی ، فراخوانی های غیر همزمان ، جابجایی دستور العملها ، الگوریتم ژنتیک