بررسی وراثت پذیری ژنوتیپ های عدس به صورت کاشت پائیزه در شرایط دیم

عدس به عنوان غذا، یک منبع پروتئینی با ارزش است که با توانایی رشد در شرایط نامناسب و خاک های فقیر توانسته به عنوان یک گونه غذایی مهم باشد. به منظور مطالعه وراثت پذیری مقاومت به خشکی در عدس 16 ژنوتیپ عدس در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 3 تکرار در سال زراعی 93-1392 در ایستگاه تحقیقات کشاورزی شهرستان خرم آباد مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج تجزیه به مؤلفه های اصلی نشان داد که مقادیر ویژه مولفه های 1 تا 6 بیشتر از 1 بودند؛ که در مجموع 87 درصد از واریانس کل متغیرها را توجیه نمودند. ژنوتیپ ها براساس تجزیه کلاستر در سه کلاستر قرار گرفتند. کلاستر 1 شامل ژنوتیپ های شماره 1، 2، 16 بود؛ که از نظر ارتفاع بوته، عملکرد بیولوژیک در حد بالا، کلاستر 2 شامل ژنوتیپ های شماره 10، 9، 8، 5، 3، 4، 6، 7 بود؛ که از نظر صفات تعداد گره، تعداد غلاف دو بذری، تعداد غلاف پوک، تعداد دانه، طول ریشه، تلاش بازآوری در حد نسبتاً بالا، کلاستر 3 شامل ژنوتیپ های شماره 11، 12، 13، 14، 15 بود؛ که از نظر صفات تعداد شاخص برداشت، بهره وری از بارش ، تعداد غلاف بارور، وزن صد دانه، عملکرد دانه، وزن دانه، وزن خشک کل، وزن خشک رشد، وزن خشک برگ، وزن خشک ساقه، وزن دانه با پوسته خشک، تعداد خلاف تک بذر، تعداد غلاف ، تعداد شاخه ثانویه، تعداد ( شاخه اولیه ) در حد بالا بود. بیشترین وراثت پذیری عمومی 99 مربوط به صفت تعداد غلاف تک بذری بود.

کلیدواژه ها:

عدس ، تجزیه کلاستر ، تجزیه به مؤلفه های اصلی ، وراثت پذیری عمومی