ضرورت بازنگری در شیوه تامین سرمایه برای بخش کشاورزی ایران

حدود 14 درصد تولید ناخالص داخلی و 90 درصد غذای کشور در بخش کشاورزی تولید می شود . در عین حال 23 درصد شاغلان کل کشور در این بخش فعالند . اما سهم اندکی از سرمایه گذاری کشور در بخش کشاورزی انجام می شود . دردوره 20 ساله منتهی به 1380 ، نسبت سرمایه گذاری به تولید ناخالص داخلی در کشور، طی این دوره به طور متوسط 16/5 درصد بوده اما این نسبت در بخش کشاورزی به طور متوسط 3/9 درصد بوده است به عبارت دیگر فقط 3/9 درصد ازمجموعه ارزش افزوده بخش کشاورزی درباره به صورت سرمایه گذاری به آن بازگردانده می شود در حالی که این نسبت برای بخشهای خدمات و صنعت به ترتیب 24/6 و 15/4 درصد برآورده شده است . ( شاکری، (1382 جبران این کاستی ها وافزایش سرمایه گذاری،حمایت ها،اعتبارات عمرانی وتحقیقاتی و ... تنهادرصورت ایجاد یک روند توسعه ای وحذف فعالیتهای نامولد وتوجه به توسعه روستایی نتیجه بخش خواهد بو د . ایجادچنین بستر توسعه ای نه به معنای تاکید بیش ازحدبربخش کشاورزی است و نه به معنی تخصیص منابع محدود به امورنامحدود . بلکه به معنی ایجادیک تعامل پویا میان بخشهای مولد اقتصادی برای تضمین و تدوام رشد وتوسعه اقتصادی کشور است باتوجه به پیوندهای پسین و پیشین بخش کشاورزی با سایر بخشها و فعالیتهای اقتصادی، شکوفایی و رشد این بخش به رشدتولید واشتغال در بخشهای دیگر نیز کمک می کند همچنین با توجه به اینکه بیشتر فعالیتهای کشاورزی درمناطق روستایی انجام می شود، سرمایهگذاری در بخش کشاورزی سبب توسعه روستایی می گردد . بخصوص اگراین سرمایهگذاری کاربرباشد باایجاد فرصتهای شغلی بیشتردر مناطق روستایی و جلوگیری از مهاجرت می شود