بررسی ویژگی های روح و روان در مثنوی معنوی

در این نوشتار، نگارنده عقاید و دیدگاه های مولوی را درباره ی جایگاه روح و روان در مثنوی، مورد بررسی و تجزیه و تحلیل قرار داده است. روش کار به این صورت است که بعد از انتخاب ابیات مناسب با موضوع به دسته بندی آنها پرداخته و گذشته از این، مقایسه ای ضمنی میان آرای ایشان و عقاید فلاسفه صورت گرفته است تا دیدگاه هریک به درستی معلوم و شناخته شود. این پژوهش ما را به این نتیجه کلی می رساند که مولوی بر این باور است که روح انسانی هرگز دچار مرگ و نیستی نمی شود و جوهری باقی است و گذاشته از این، ترقی و تعالی روح با ضعف و کاهش جسم رابطه ای متقابل دارد. روح به دلیل پیشینه ی ارزشمند خود همواره در هراس و نارضایتی به سر می برد و آرزوی پیوستن به اصل و رهایی از فراق را در سر می پروراند.

کلیدواژه ها:

مولوی ، مثنوی ، معنوی ، روح ، تجرد ، بقا