رابطه امید ، خوش بینی و منبع کنترل با خودکارآمدی دانش آموزان دوره متوسطه شهرستان ارومیه

بدیهی است تصور افراد در مورد درجه کنترل بر روی رویدادهایزندگی و امید (نوع انگیزش) و خوش بینی (برداشت های خاص)در عرصه زندگی متفاوت می باشد. آنچه که موجب تجلی اهمیتموضوع می گردد، چگونگی تأثیر نگرش و باورهای افراد درخودکارآمدی آنان است. به عبارتی این سوال مطرح می شود کهتانیر پذیری خود کارآمدی از امید، خوش بینی و منبع کنترلچگونه است. پژو ش حاضر این موضوع را در بین دانش آموزان دوره متوسطهبعتوان جامعه آماری که طیف عمده ای از جامعه را تشکیل می دهند،مورد کنکاش قرار داده و با این فرض که بین امید، خوش بینی ومنبع کنترل با خودکارآمدی رابطه وجود دارد. تأثیر متغیرهای فوق بر روی خودکارآمدی دانش آموزان دوره متوسطه مورد ارزیابی قرار گرفت. این مطالعه توصیفی به شیوه نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای با استفاده از پرسشنامه های مقیاس امید اسنایدر (HS)، جهت مندی زندگی شینر، خودکنترلی جولیان رائر و خودکارآمدی عمومی شرر صورت پذیرفته است. تجزیه و تحلیل داده ها با بهره گیری از آزمون آماری همبستگی پیرسون در سطح معنادار 0/05 بیانگر این نکته است. رابطه بین امید، خوش بینی، و منبع کنترل درونی با خودکارآمدی دانش آموزان از نوع همبستگی مثبت معنادار می باشد. همچنین مشخص گردید بین منبع کنترا بیرونی و خودکارآمدی دانش آموزان همبستگی منفی معنادار حاکم می باشد.

کلیدواژه ها:

امید ، خوش بینی ، منبع کنترل درونی ، منبع کنترل درونی ، خودکارآمدی