بررسی اجرای سیاست ها بهسازی و نوسازی بافت های فرسوده و توسعه پایدارشهری

فرسودگی بافت های تاریخی شهری در ایران طی چند دهه اخیر چنان ابعاد گسترده ای به خود گرفته است کهامنیت و هویت مدنی فضاهای شهری را بشدت تهدید می کند. این بافت ها جزئی از سرمایه ملی فرهنگی کشورهستند که نه تنها به لحاظ زیباشناختی و تداوم خاطرات جمعی و هویت بخشی شهر ها ارزشمند هستند، بلکهمحل سکونت و معیشت میلیون ها نفر محسوب می شوند. با این حال این بافت ها دارای ویژگی های منفیهمچون آشفتگی سیما و منظر، عدم دسترسی مناسب، کمبود تاسیسات و تجهیزات شهری، آشفتگی در ساختاراقتصادی و اجتماعی و فرسودگی کالبدی - سازه ای نیز هستند که منجر به تخلیه جمعیت زیادی از این بافت هاشده است (کلانتری خلیل آبادی، ،1387ص.1)بافت های تاریخی فرسوده شهری، مناطقی واقع در بخشهای قدیمی شهرها هستند که تا پیش از آغاز قرنحاضر، یعنی شروع شهرنشینی جدید در ایران، شهر آن زمان را تشکیل میدادند. این گونه بافتها که در زمانحاضر در مرکز شهرها واقع اند، جایگاه و موقعیت ویژهای در شهر دارند (میرمیران، ،1375صص .83-81)تا قبل از جریان جهانی ناشی از انقلاب صنعتی، تغییرات جوامع شهری بسیار بطئی و نامحسوس بوده و بهتبع آن کالبد شهرها نیز با دگرگونی قابل توجهی مواجه نبود. همگام با تغییرات اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی وفناوری های جدید، بافت های شهری با تغییر شکل و شالوده مواجه گردیدند چرا که شهر نیز هم چون سایرپدیده های مصنوع انسان ساخت در طول زمان دچار تغییر، تحول، رشد و توسعه می گردد. این توسعه فرایندیپویا و مداوم است که در طی آن محدوده های فیزیکی شهر و فضاهای کالبدی آن در جهات عمودی و افقی ازحیث کمی افزایش و از حیث کیفی تغییر می کند. اگر این روند سریع و بی برنامه باشد به ترکیب فیزیکی مناسبیاز فضاهای شهری نخواهد انجامید. در نتیجه سیستم های شهری را با مشکلات عدیده ای مواجه خواهد ساخت(حبیبی و همکاران، 15 ،1386و16)