ضرورت استفاده از معماری سبز و انرژی های پایدار در شهرهای جدید

طراحی سبز عملی است برای حل مشکلات که طی آن، منابع طبیعی قبل، بعد و طی پروسه تولید و ساخت به کمترین حد آسیب می بیند، به علاوهدر مسیر این عمل مصالح باید مفید بوده، عمر مفید طولانی داشته و قابل بازگشت به چرخه طبیعت باشند. چیزهای با طول عمر زیاد هم مفیدند و همبزرگترین مانع علیه اسراف و ضایعات، و این بهتر از استفاده مجدد یا بازیافت آن ها است.اکنون زمانی است که منابع رو به زوال است، هنگامی کهدغدغه معماران، معماران منظر، طراحان شهری، مهندسین و متخصصین ساختمان اساساً در چارهجوئی برای آینده است. متخصصین طراح باید حوزهمهارت و تخصص و فعالیت خود را در این زمینه بسط دهند که این از منابع حفاظت شود و حامی آینده فرزندان و نسلهای بعدی باشد.قبل از آنکه یک ساختمان سبز خلق شود مانند هر محصول دیگر به یک خالق احتیاج دارد . این موضوع یعنی ایجاد ساختمان سبز به سلامت فردی که درآن و در محیط اطراف آن زندگی می کند کمک خواهد کرد و از او پشتیبانی خواهد کرد و باعث رضایت مندی و سودمندی آنان خواهد شد. اینموضوع نیازمند کاربرد با دقت انرژی های تصدیق شده در معماری است.استفاده از طبیعت بادوام و منبع مواد با کفایت و تکیه بر خورشید برایاستفادههای گرمایی و نیروی برق و روشنایی روزانه و دوباره استفاده کردن از ضایعات و… یک اتحاد و یک پارچه سازی ساختمانی ظریف ایناستراتژی ها را تولید میکند. معماری سبز برخاسته از معماری پایدار و توسعه پایدار بوده که این نیز ناشی از نیاز انسان امروز در مقابل پیامدهایسوءجهان صنعتی و مصرفی عصر حاضر است. حفظ و حراست از منابع طبیعی جهان، مصونیت از آلودگی هوا و سایر آلودگی های محیطی،حفاظت از لایه ازن، بهداشت جسمی و روانی، آینده بشریت و … از موضوعاتی است که در این راستا مطرح بوده است.