کاشی کاری دوره صفویه و تاثیر آن بر دوره های بعد

ایران با فرهنگ دیرین و اصیل خود و تمدنی کهن همواره در جهان درخشان بوده است. بدون شک بخشی از این فرهنگدر بناهای تاریخی و آرایه های باشکوه بناها نهفته است که متاسفانه به علت عدم توجه کافی در حال فرسودگی و زوالهستند. در میان آرایه های با ارزش، میتوان بیان نمود کاشیکاری سهم بسزایی در شکل گیری فرهنگ منحصر بفرد اینمرز و بوم دارد. قرن هشتم هجری دورانی است که این هنر زیبا برای تزیین بناها کاربرد فراوان پیدا کرد و تا اواخر قرندوازدهم هجری (انقراض صفویه) ادامه داشت . این هنر از آرایه های ارزشمند وابسته به معماری است که با توجه بهسلیقه هنرمندان ما همانند معماری پرورش پیدا کرده و به عنوان بخش ارزشمندی از افتخارات کشور ما خود را بهجهانیان معرفی نموده است. شاید بتوان گفت از علت های اصلی ایجاد گسست و انقطاع معماری معاصر از آن پیشینهباشکوه معماری ایران، عدم شناخت چنین گوهرهای ارزشمندی است که به عنوان رهنمودی جامع می توانند راه گشایاوضاع نابسامان معماری امروز ما باشد. اما این هنر نیز مانند دیگر هنرهای این سرزمین مورد کم لطفی قرار گرفته ومطالعات در راستای شناخت آن بسیار اندک می باشد. در این مقاله با عنوان علمی- ترویجی (مروری) سعی بر آن داریم تا به جهت ارتقای این هنر و اینکه از غفلت و بی توجهی بیدار شده و به کاشی کاری اهمیت داده شود گزیده ای را درسابقه و اصول این هنر با هدف شناسایی هر چه بیشتر آن بیان نماییم. روش تحقیق در این پژوهش توصیفی- تحلیلی، تکنیک تحقیق کمی کیفی می باشد. و روش گرد آوری منابع نیز کتابخانه ای می باشد.

کلیدواژه ها:

هنر اسلامی ، دوره صفویه ، دوره ی قاجاریه ، انواع کاشی کاری