برنامه ریزی و مدیریت شهری منطبق بر فرهنگ گرایی در ساماندهی بافت های فرسوده و تاریخی (نمونه موردی آران و بیدگل)

امروزه یکی از مشکلات فراروی برنامه ریزان و مدیران شهری و ارگانهای مرتبط با مدیریت شهری در بسیاری از شهرها، بحث بافت های قدیم و تاریخی و مسئله فرسودگی آن است. بحران ناشی از سردرگمی دست اندرکاران امور شهری در اصلاح و بهبود وضعیت بافت های قدیم و فرسوده تاکنون هرگونه برنامه ریزی و طراحی را در این مسئله را با مشکل مواجه کرده است که باعث چند پارگی مدیریت شهری در عرصه سیاستگذاری، تصمیم گیری، برنامه ریزی، هدایت و نظارت شده است. اگر فرهنگ یا فرهنگ گرایی، تجدد طلبی، مسلک التقاطی و طرفداری از محیط زیست به عنوان مکاتب چهارگانه شهرگرایی و مطالعات شهری به شمار آید، در این مقاله مبنای برنامه ریزی و مدیریت شهری در زمینه ساماندهی بافت های فرسوده و تاریخی شهرها با محوریت فرهنگ گرایی مد نظر قرار گرفته است. نوع تحقیق کاربردی - توسعه ای و روش اصلی آن، توصیفی - تحلیلی است. هدف از این پژوهش شناخت مسایل و مشکلات بافت تاریخی شهر آران و بیدگل و ارایه راهکارهایی با توجه به نظریه فرهنگ گرایی است. بدین منظور بازشناسایی و مطالعه فرهنگ، هویت، تاریخ و آیین های قدیمی منطقه و مستندسازی آنها، احیای سنتهای تاریخی و فرهنگی شهر قدیم پیشنهاد می گردد.