تحلیل و بررسی روش تفسیر عرفانی

قرآن کریم بهترین و مورد اعتمادترین منبع وحیانی است. مراد از تفسیر کشف مراد خدای متعال با استمداد از منابع و قرائن معتبر است. در این راستا، فهم مرتبه ای از آن برای عموم آسان می باشد ولقدْ یسّرْنا الْقرْآن للذّکر فهلْ من مّدّکرٍ و فهم کامل آن ویژه پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و اوصیای گران قدر ایشان است. امام باقر علیه السلام می فرمایند ما یسْتطیع أحدٌ أنْ یدّعی أنّ عنْده جمیع الْقرْآن کلّه ظاهره و باطنه غیر الْأوْصیاء هیچ کس جز اوصیاء نمی تواند ادعا کند همه قرآن، از ظاهر و باطن، نزد اوست مبانی تفسیر عرفانی، نگاه ویژه عارفان به انسان،جهان و قرآن است. روش تفسیر عرفانی که از آن به تفسیر )رمزی( و )اشاری( نیز یاد می شود بر بهره گیری ازاشارات قرآنی، تاویل و بطن قرآن و تداعی معانی استوار است. آیاتی از قرآن کریم که همه انسانها را به تدبر و تفکر فرا می خواند شالوده تفسیر عرفانی را تشکیل می دهد. تفسیر عرفانی محصول تعامل تجربه و تعبیر با عرفان و قرآن است؛ به بیان دیگر عارفان کوشیده اند تا اشارات محبوب را از رهگذر عبارات نهان در قرآن عرضه دارند که این بیشتر به تاویل شبیه است تا تفسیر. در این تحقیق عمده ترین مبانی تفسیر عرفانی و روش های متداول در آن تبیین می شود.

کلیدواژه ها:

قرآن ، عرفان ، روش تفسیر ، تأویل