اثربخشی آموزش معنا درمانی گروهی برامید به زندگی و سلامت عمومی بیماران دختر تالاسمی

این پژوهش با هدف بررسی اثر بخشی معنا درمانی به شیوه گروهی بر افزایش امید به زندگی و سلامت عمومی بیماران دختر نوجوانان تالاسمی ماژور شهر اهواز صورت گرفت. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه بیماران دختر تالاسمی ماژور 15 تا 18سال مراجعه کننده به بیمارستان ابوذ ر در بهار سال 1388 بود. که پیش آزمون بر روی تعداد 110 نفر از این مراجعه کنندگان اجرا شد و از بین آنها 46 نفراز افرادی که پایین ترین نمره در آزمون سلامت عمومی 28GHQ که نمره 6 می باشد و پایین ترین نمره در آزمون امید به زندگی میلر که یک انحراف معیار زیر میا نگین می باشدکسب کردند ، بعنوان نمونه آماری انتخاب شد ند سپس افراد نمونه به صورت تصادفی ساده به دو گروه 23 نفری بعنوان گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند . ابزار اندازه گیری این پژوهش آزمون امید به زندگی میلر و سلامت عمومیGHQ28 بود و طرح تحقیق از نوع پیش آزمو ن و پس آزمون با گروه کنترل و یک جلسه پیگیری بود. به گ روه آزمایش طی 10 جلسه 1 ساعته فنون معنا درمانی آموزش داده شد . سپس، پس آزمون برای هر دو گروه (آزمایش و کنترل ) اجرا گردید . در مرحله بعد پس از 1 ماه آزمون پیگیری امید به زندگی میلر و سلامت عمومیGHQ28 جهت سنجش ماندگاری آموزش های داده شده اجرا گردید

کلیدواژه ها:

معنادرمانی ، امید به زندگی ، سلامت عمومی ، بیماران تالاسمی