بررسی اثربخشی آموزش گروهی طرحواره درمانی برافزایش سازگاری بعداز طلاق زنان مطلقه

هدف از این پژوهش تعیین میزان اثر بخشی طرحواره درمانی گروهی بر افزایش سازگاری بعد از طلاق زنان مطلقه شهر کرج بود. این پژوهش نیمه آزمایشی با گروه آزمایش و کنترل است.جامعه آماری این پژوهش زنانمطلقه ای که کمتر از یک سال از طلاق آنها می گذرد و بین 02 تا 02 سال سن داشتند انتخاب گردید. لذا به طور نمونه در دسترس از بین زنان مراجعه کننده به دادگاه که حکم طلاق آنها کمتر از یکسال پیش صادر شده بود ، با اجازه از دادگاه و بررسی پرونده های طلاق شعب مختلف ، تعداد 02 نفر انتخاب شد و سپس برروی این گروه پرسشنامه سازگاری پس از طلاق فیشرFDAS اجرا گردید، از این میان تعداد 02 نفر که پایین ترین نمرات را کسب نمودند به عنوان حجم نمونه انتخاب و به صورت تصادفی ساده در دو گروه ده نفری گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. سپس گروه آزمایش در جلسات مشاوره گروهی به روش طرحواره درمانی شرکت کردند. طرحوره درمانی گروهی به مدت 02 جلسه ، هر جلسه به مدت 0 ساعت بر روی گروه آزمایش انجام شد. برای تجزیه و تحلیل دادها نهایتا آزمون فرضیه تحقیق، از روشهای مختلف آمار توصیفی ) میانگین و انحراف معیار( و آمار استنباطی)آزمون آماری کوواریانس( استفاده شد. نتایج نشان داد که طرحواره درمانی گروهی باعث افزایش برخی شاخص های سازگار ی نسبت به گروه کنترل گردیده است

کلیدواژه ها:

طرحواره درمانی گروهی ، سازگاری پس از طلاق ، زنان مطلقه